Հեռուստացույցի էկրանը – բանտախցի պատուհան

աշխարհի վրա բացված: Հնարավորինս

հաշվի են առնված

ճաշակներն ու ցանկությունները բոլոր բանտարկյալների –

ձմռանը շատերը գերադասում են տեսնել տաք երկրներ,

խիտ ու փարթամ անտառներ, մաքուր ու կոկիկ քաղաքներ,

որոնց փողոցներով շրջում են թեթև հագնված,

ժպտադեմ մարդիկ,

և ամենևին չեն կրակում իրար վրա

թիկունքից:

Ամռանը ցուցադրում են հենց նույն այդ մարդկանց,

որոնք տոթ քաղաքները թողած զովանում են

ծովերում ու գետերում,

արևկող են լինում տաք ավազներին պառկած,

խաղաղ նիրհում են աչքերը փակ – ամենևին չկասկածելով,

որ ինչ-որ մեկը կրակելու է նրանց վրա

թիկունքից:

Բայց ամենացանկալին, բոլոր եղանակներին,

ճամփորդական պատկերներ տեսնելն է, թե ինչպես են

հենց նույն այդ մարդիկ ավտոներով, գնացքներով,

ինքնաթիռներով

ինչ-որ տեղ գնում կամ վերադառնում են ինչ-որ տեղից

ոմանք դիմավորում են, մյուսները ճանապարհ են գցում,

և պարզորոշ զգացվում է,

որ նրանց մտքովն անգամ չի անցնում,

թե ինչ-որ մեկը կրակելու է նրանց վրա

թիկունքից:

…Հետո հեռուստաէկրանը մարում է

և մանր անձրև է սկսում տեղալ բանտախցում,

որովհետև աշուն է և օրերը շուտ են մթնում,

և ես շտապում եմ ավարտի հասցնել վերջին տողերս,

քանի դեռ ինչ-որ մեկը չի կրակել

թիկունքիս: