Դու այս դատողությունը կհամարես պարզունակ:

 Թող այդպես լինի:

                                                                              ՎԻՆՍԵՆԹ ՎԱՆ-ԳՈԳ

Ամեն անգամ ինչ-որ բան կորցնելիս ես հիշում եմ քեզ.

ամենադժվարը քեզ կորցնելն էր – ես ոչինչ չէի հիշում,

իսկ հիմա նույնիսկ թերթ կարդալիս ես ապահով եմ`

ոչ ոք չի խոցի ինձ մեջքից:

Այդ ե՞րբ էր` առաջին անգամ վառեցին գրքերը,

կիսամերկ մարդիկ էին վազում փողոցներով,

ցեխաջրի մեջ լողում էին վարդերը,

և ոսկեզօծ կառքերն էին սուրում  երջանկությունից

                                  խելագարված:

Ամեն անգամ ինչ-որ բան գտնելիս ես կորցնում եմ քեզ,

ամենահեշտը քեզ գտնելն էր – ես ոչինչ չէի հիշում:

Դժվար է երջանկությունը պահել երկու ձեռքերով,

երբ աչքերիդ մեջ արցունքի կաթիլներ կան:

Իսկ անտառը կամաց, կամաց սափրվում է երկրի երեսից,

կապիկներին մարդ դառնալուց զատ ուրիշ ելք չի մնում:

Օ՜, անխելք կենդանիներ, զգո՞ւմ եք ձեր անխոհեմ քայլը,

դուք վեպերի հերոսներ կդառնաք,

դուք վերարկուներ կհագնեք,

ինտրիգներ կսարքեք,

կսիրահարվեք և կխորտակվեք վերջնականապես:

Ես երգում եմ այս երգը ամենավերջին անգամ:

Իսկ վաղը գուցե պատերազմ սկսվի.

կապիկները վառվելով` թիթեռների թեթևությամբ

կթափվեն ծառերից,

և կիսամերկ մարդիկ կվազեն փողոցներով:

Դժվար է երջանկությունը պահել երկու ձեռքերով,

երբ աչքերիդ մեջ արցունքի կաթիլներ կան: