Երբ ես մտա ներս

և գնացի նստեցի իմ սովորական տեղում՝

անկողնու վրա,

գլուխս առա ափերիս մեջ

և զգացի,

որ այլևս երբեք չեմ լինելու երջանիկ:

Եվ դրա համար կանգնեցի հայելու դիմաց,

երկար նայեցի աչքերիս մեջ

և երկար որոնեցի մխիթարանքի խոսքեր:

Հետո ես արագ, շատ արագ շուռ եկա,

ավելի և ավելի արագ շուռ եկա,

ես շուռ եկա ավելի ու ավելի արագ,

բայց չկարողացա չտեսնել

հայելու մեջ,

աչքերիս մեջ,

արցունքի

անմխիթար

կաթիլները…