Փայտը այնպես էր սառել,
որ բռնել չէր լինում,
երաժշտախումբը նվագում էր համերաշխ:
Ես քայլում էի բոլորի հետ
գլխահակ ու տխրադեմ:
Ինչ-որ մեկը պետք է որ նայած լիներ
մեր այս գլխահակ ամբոխին,
որը տանում էր իր մեռած ընկերոջը
թաղելու և ողբալու համար:
Բոլորը համոզում էին մորը,
որ առանձնապես բան չի պատահել,
պարզապես նրա որդին հոգնել է
և նրան տանում են ձեռքերի վրա.
– Իսկ ինչո՞ւ է ձյուն գալիս,-
կասկածանքով հարցնում է մայրը,
և բոլորը սսկվում են միանգամից
և ձեռքերը խրում են գրպանները
և նորից քայլում են լռելյայն,
գլխահակ ու տխրադեմ:
Ես լսում էի այդ ամենը
և ուզում էի ասել մորը,
որ արդեն ձմեռը եկել,
որ նրա համար անվերջ ու անվերջ
ձմեռ է լինելու հիմա,
բայց մտածեցի միևնույն է,
չի հավատա նա ինձ
և կսկսի
ավելի բարձրաձայն լաց լինել:
