Նրանք ժպտում էին և արագ-արագ թարթում

ներկած և խոշոր աչքերը,

որոնց մեջ օրորվում էին

դատարկ օրորոցներ,

իսկ իմ ձեռքերը դողում էին,

և ծխախոտի մոխիրը թափվում էր

թանկարժեք և հազվագյուտ գորգին,

իսկ իմ ձեռքերը դողում էին:

Իսկ դրսում անձրև էր գալիս,

և ես նրանց պատմում էի անձրևի մասին

և մարդկանց մասին,

որոնք արագ-արագ անցնում էին պատուհանի տակով:

Իսկ իմ ձեռքերը դողում էին,

իսկ նրանք ժպտում էին անվերջ ու անվերջ

և նրանք կլանված լսում էին ինձ,

խնամքով թաքցնելով տառապանքը

դիմափոշու հաստ շերտի տակ:

Բայց երբ երաժշտությունը լռեց,

բայց երբ դադարեց անձրևը,

ես մոտեցա,

հերթով մոտեցա նրանց

և դողացող ձեռքերով սրբեցի ժպիտը

նրանց դեմքերից,

դողացող ձեռքերով սրբեցի տառապանքը

նրանց այտերից

և օրորոցները, որ նրանց աչքերի մեջ

օրորվում էին դատարկ՝

լցվեցին արցունքով…