Նա գնում էր նավով հեռու հեռավոր երկրներ:

Քամին փչում էր և կապույտ էր ջուրը:

Երկնքում աստղեր կային և լուսին կար նույնպես:

Նա գնում էր նավով՝ ոչ տխուր և ոչ էլ ուրախ էր,

իր խցիկում նստած ծխում էր, թերթ կարդում,

կոշիկները հանել դրել էր մահճակալի տակ,

շարժում էր ոտքի մատները,

թերթ կարդում,

ծխում:

Իսկ հենց այդ նույն պահին

ես պառկած իմ տանը

երազ էի տեսնում, որ գնում եմ նավով

հեռու հեռավոր երկրներ:

Քամին փչում էր և կապույտ էր ջուրը:

Երկնքում աստղեր կային և լուսին կար նույնպես:

Ես գնում եմ նավով՝ ոչ տխուր և ոչ էլ ուրախ,

իմ խցիկում նստած ծխում էի՝ թերթ կարդում:

Կոշիկներս հանել և դրել էի մահճակալի տակ,

շարժում էի ոտքիս մատները,

թերթ կարդում

ծխում:

Աստված իմ՝ ես ինչքան եմ սիրում քեզ:

Ու արագ նետում եմ մի կողմ,

դադարեցնում եմ շարժել ոտքիս մատները,

մահճակալի տակից հանում

և արագ-արագ հագնում եմ կոշիկներս,

լուսինը նետում եմ մի կողմ,

աստղերը նույնպես,

սեղմում եմ քամու կոկորդը

և նա դադարում է փչել

և արագ փոխում ջրի կապույտ գույնը,

իսկ ամենավերջում

տախտակ առ տախտակ քանդում եմ նավը.

և ամենավերջին տախտակը պոկելիս

արթնանում: