Նորից ավերակների քաղաքում… Վհատ ուրվականներ,
որոնք թափառում են խարխուլ ու փոշոտ երկնքի տակ:
Անխուսափելի հանդիպումներ հին ընկերների հետ,
շատերն առևտուր են անում,
բայց ինձ հետ խոսում են Վելասքեսի մասին:
Մեկն իր անձնական գրադարանն էր վաճառքի հանել,
և մայթի բազրիքին շարած գրքերի արանքում
չհասցրեց թաքցնել` տեսա նաև իմ գրքերը,
որոնք ժամանակին նվիրել էի նրան…
Բացեցի առաջին էջերը. խունացած մակագրություններ,
ծանոթ ձեռագրով.
«Հարազատ ընկերոջս… սիրով` Հովհ. Գրիգորյան»…
Գոնե սրանք ջնջեիր… Մեղավոր ժպտաց. «Չէ,- ասաց,-
այդպես ավելի լավ են վաճառվում…»
…Յոթվերքից տարածվեցին ղողանջներն իրիկնամուտի
և ես գնացի թափառելու փողոցներով,
ցատկոտելով գերեզմանաքարերի արանքում,
և բոլոր շիրմաքարերի վրա մակագրված էին.
«Հարազատ ընկերներիս…
սիրով` Հովհ. Գրիգորյան…»:
