Ովքե՞ր են այս մարդիկ – տարակուսանքով նայում ես
կրպակի պատուհաններից համառորեն ժպտացող
կինոաստղերի մաքուր սափրված այտերին, և սքանչելի
ատամնաշարերը բացած գեղեցիկ կանանց, որոնք,
միգուցե, վաղուց են ծերացել:
Խանութների ցուցափեղկերում մանեկեններն անցկացնում են
հերթական գիշերը, անշարժ կանգնած նույն դիրքով`
Ղովտի կնոջ նման: Մանեկենները: Ահա, մի նոր
խոսակցության սկիզբ, որը հասունանում է ինչպես
անապատի բույս, հասունանում է դանդաղ` ուղտի բրդից
դանդաղ, և սևեռուն, ինչպես գաղափարը պատերազմի –
ուղեղներում միաբջիջ: Մանեկենները: Փառահեղ կրծքավանդակներում մի-մի փայտփորիկ կտցահարում են
վերջին միջատները կասկածների, և շարժիչի միալար
բվվոցով նրանց շուրջբոլորը հուսահատ պտույտներ են
գործում անմահ հոգիները, որոնք ոչ կարողանում են հեռանալ
և ոչ էլ` մոտենալ, մի նոր կյանքի խոստումով –
հուսահատ բվվոցով պտտվում են հոգիները
արհեստական ծաղիկների չխամրող գույներից խաբված
մեղուների պես: Զարմանալի գետեր են հոսում
գիշերային քաղաքի փողոցներով, և ձուկ են որսում
բոլորը, ովքեր արթուն են այս գիշեր, և ձուկ են
տեսնում երազում, ովքեր քնած են արդեն: Ահա,
մի նոր խոսակցության սկիզբ: Ահա, մանեկենները
մինչև ծնկները կանգնած դանդաղ հոսող ջրերի մեջ,
բարձր պահած ձեռքերի մեջ վերջին ձուկը,
որ թպրտում է հուսահատ, ինչպես կյանքը, որ գուցե,
թե մի օր մարի, և բարալիկ ծլնգոցով կկտրվի
զսպանակը փայտփորիկի փայտե փորիկում
և կանշարժանա վերջին գիշերվա մեջ,
և ուղտի բրդի պես կփշաքաղվեն ժպիտները`
կինոաստղերի մաքուր սափրված այտերին:
