Քաղաքը, որն ինձ հայտնի էր 400-ամյա պատմության
էջերից, պարզվում է իսկապես կա, և ես իմ աչքերով
տեսա, թե ինչպես են մարդիկ ներսուդուրս անում
իրենց տներից, վերուվար անում փողոցներով,
իսկ ես իմ լեզվաբան ընկերոջ հետ
շքեղ հյուրանոցներից մեկի պատուհանից
ուշադիր հետևում էինք նրանց ու մտածում.
հետաքրքիր է, գուցե կա՞ մի բան, որը գիտեն
այս քաղաքի մարդիկ և լռում են,
ինչքան էլ փորձես հարցնել: Հետո շրջեցինք
աշխարհի ամենամեծ հրապարակով, այնքան,
մինչև որ մի բարեհոգի գորգավաճառ մեզ հրավիրեց
իր խանութ և թեյ առաջարկեց, ինչը մենք
ընդունեցինք մեծ խանդավառությամբ: Հիմնականում
մենք խոսում էինք տարբեր լեզուներով, բայց,
ինչպես և հաճախ է պատահում, հասկանում էինք
միմյանց կես խոսքից, երբեմն նաև առանց խոսքի,
ինչը խիստ հետաքրքրեց իմ լեզվաբան ընկերոջը,
բայց ոչ նա և ոչ էլ ես այդպես էլ չհասկացանք
ամենակարևորը` կա՞ մի բան, որը գիտեն այս
քաղաքի մարդիկ, և լռում են, ինչքան էլ փորձես
հարցնել: Հետո անմիջապես իջավ գիշերը,
թունդ սև, ինչպես թեյը գորգավաճառի և գունագեղ`
նրա վաճառած գորգերի նման, իսկ մենք
հյուրանոցի պատուհանից նայում էինք
ու շարունակում էինք մտածել: Իսկ ինքնաթիռում,
երբ վերադառնում էինք տուն, դիմեցի լեզվաբան
ընկերոջս, որը նայում էր պատուհանից դուրս.
– Կա՞ր մի բան…
– Կար, իհարկե, կար,- ասաց ընկերս,- բայց
ափսոս, դա հենց այն էր, ինչի մասին
երբեք չեն հարցնում սովորաբար:
