Երկիր մոլորակը հայտնաբերած առաջին ջրիմուռը,
որ շրջում էր տիեզերքով, չհասցրեց հիանալ
ոչ մայրամուտների տրտում գեղեցկությամբ և ոչ էլ
լուսաբացով, որը նույնն է, ինչ նախերգանքը
ցանկացած սիմֆոնիկ ստեղծագործության համար:
Ապրողների մեջ առաջինը Սֆինքսն էր, որն այլևս
չուզեց ճանապարհորդել և խարիսխ նետեց
ավազոտ օվկիանոսում: Ճամպրուկներս հյուրանոցում
տեղավորելուց հետո շտապեցի նրա մոտ, չհասցնելով
ողջունել և անգամ հրաժեշտ տալ նրանց, ովքեր
ուղեկցում էին ինձ և կամ հանդիպում էին
խաչմերուկներն անցնելիս: Ես կանգնած էի քո առաջ,
և վերջապես տեսա աշխարհի ամենածանր
լռությունը` խրված ավազների անսահման
համբերության մեջ,
ես – ընդամենը մի ակնթարթ,
ես – սովորական մի ջրիմուռ, որ թափառում եմ անվերջ
հյուրանոցից-հյուրանոց, չհասցնելով հիանալ ոչ
մայրամուտի գեղեցկությամբ և ոչ էլ լուսաբացով,
որն ընդամենը նախերգանքն է, իսկ լռությունը
հաջորդում է առավել հանդիսավոր պայմաններում:
Մեռնողների մեջ առաջինը Սֆինքսն էր, որի
նախերգանքը շարունակվում է լռությունից հետո:
