ՕՏԱՐ ՔԱՂԱՔՆԵՐԻ ՄԱՐԴԻԿ…

Պոեզիա > ԵՐԲԵՔ ՉՄԵՌՆԵՍ - ԱՀԱ ԹԵ ԻՆՉ ԿԱՍԵՄ ՔԵԶ

Օտար քաղաքների մարդիկ նման են անբուժելի

հիվանդների, որոնց աչքերին խուսափում ես նայել,

որ չմեխվեն, չմնան հիշողությանդ մեջ,

որ տարիներ շարունակ

չտանջեն քեզ իրենց անբուժելի ցավով:

Օտար քաղաքների վրա ծանր երկինք է կախված

նույնիսկ պայծառ եղանակներին,

իսկ գիշերներն ուրիշ աստղեր են փայլում

խորթ անուններով:

…Մեղավորի պես կանգնած եմ ահա

ինչ-որ անանուն օվկիանոսի մոտ, բոբիկ ոտքերով,

և ավազներն ինձ հրում են` գնա,

իսկ ջրերը ինձ կանչում են` արի

և խեղդվիր արագ

այս օտար, այս խորթ

տառապանքի մեջ:

[sharify]