Թափահարեք ձեռքերդ` հրաժեշտի պահն է եկել,

մենք վաղուց էինք սպասում այս սքանչելի օրվան:

Նախանձելի է նրանց վիճակը,

ովքեր դեռ թաշկինակներ ունեն.

նրանք կթափահարեն թաշկինակները

և կստացվի բարեկիրթ տեսարան` աջ կողմում ծառեր,

որոնք մորթվելու պատրաստ ոչխարների հեզությամբ

գալիք ձմռանն են սպասում,

իսկ մնացած բոլոր կողմերում խավարն է,

այնքան թանձր ու մածուցիկ, որ կարելի է կտրել դանակով,

քսել հացին և ուտել` առավոտյան, կեսօրին և երեկոյան:

Թափահարե´ք ձեռքերդ, եթե ուժ մնացել է դեռ ձեր մեջ,

թափահարե´ք, պահը հուզիչ է չափազանց:

Անշուշտ, գերադասելի է նրանց վիճակը,

ովքեր չոր թաշկինակներ ունեն`

նրանք թաշկինակները կսեղմեն աչքերին

և այս անգամ կստացվի սրտաճմլիկ տեսարան` աջ կողմում

գնացքն է շփոթված կանգնած` ճամպրուկները ձեռքին,

մնացած բոլոր կողմերում երեխաներն են, որոնք դեռ չեն ծնվել,

և այլևս չեն ծնվի, եթե երկար չհամոզեք, որովհետև

ճանապարհին ծնվելն արգելված է խստորեն,

կա հատուկ հրաման` ինչ-որ կիսամեռ նախարարի ստորագրությամբ:

Թափահարեք ձեռքերդ` հե՜յ, ո՞վ մնաց ներքևում,

գոնե մի մարդ, որը դեռ կանգնում է ոտների վրա,

գոնե մի ձեռք ունենա և կարողանա բարձրացնել վեր…

Ե՞ս,

ես ի՞նչ, շուտով ես էլ կհեռանամ, հավատացեք`

Վերգիլիոսը վաղուց սպասում է ինձ`

լատիներեն-հայերեն զրուցագիրքը ամուր սեղմած թևի տակ

և մտահոգ գնում-գալիս է Բարձր լեռան փեշերին,

շուտ-շուտ ժամացույցին է նայում և գիտեմ, արդեն չի կասկածում,

որ ինձ կամ հովազն է խժռել, կամ առյուծը, կամ էգ գայլը

և սա ավարտն է իմ` անփառունակ ու ամենադաժան:

Լուսանում է: Ժամանակն է արդեն:

Վերջին անգամ գրկում եմ ինքս ինձ, ամուր սեղմում եմ կրծքիս,

ապա թփթփացնում եմ ուսիս: Եվ շրջվելով,

արագ քայլերով հեռանում: Ումի՞ց, ո՞վ-

հիմա արդեն դժվարանում եմ հիշել: