Այն ինչ չտվեցի քեզ,

այն ինչ չուզեցիր վերցնել,

այն ինչ չդարձավ միրգ,

ու վերջապես, այն ինչ չտվեցի քեզ

թող մնա իմ մոտ այսօր, վաղը,

թող մնա իմ մոտ առհավետ:

… Հանդարտ ու սահուն ընթանում է

առավոտվա արարողությունը:

Այն ինչ խմորվում է հիմա իմ մեջ

գերեզմանաթմբիս կդառնա ծաղիկ, վարդ

կամ գուցե բոլորովին ուրիշ բան՝

սենտիմենտալ ու եղերական մի բույս,

իր թերթերով, տերևներով և վերջապես

ցողունով,

որը անպայման կզարմացնի գիտությանը

իր հոտով, ձևով,

որը անպայման կզարմացնի գիտությանը

իր գույնով:

… Կարճատև է արևի իշխանությունը

սրտերի վրա:

Այն ինչ դու չուզեցիր ստանալ որպես խոստում,

ահա ես այրում եմ և նետում տարբեր

ուղղություններով, իհարկե սոսկալի տանջվելով

ցավերից ու վշտից:

Իսկ մենակության հրաշալիքները կամաց-կամաց

պարզվում են իմ դեմ

և ես մի կերպ ուղղում եմ մեջքս, ոտքերս,

և ես մի կերպ ուղղում եմ հայացքս:

… Գուցե լավ է, երբ երգը կեսից է ընդհատվում:

Ես լալիս եմ նրանց համար,

ովքեր չեն հասկանա այս խոսքերի իմաստը:

Ես լալիս եմ,

որովհետև վերջնական ու հավիտյան է

իշխանությունը գիշերվա:

Իմ ողբը շարունակվում է առանց ընդհատվելու,

որովհետև ես հիշում եմ հանկարծ,

որ այն ինչ չտվեցի քեզ,

որ այն ին չուզեցիր վերցնել,

որ այն ինչ չդարձավ միրգ,

խմորվելու է իմ մեջ անընդհատ ու անընդհատ

և գերեզմանաթումբս ծակելով նետվելու է դուրս

սենտիմենտալ ու եղերական ճիչով: