Աշնան միապաղաղ առավոտ էր:
Այգու խորքում, ամենախորքում,
տերևների դեղին ու թաց կույտի միջից
հանկարծ բարձր զնգաց ինչ-որ մեկի
վաղուց կորցրած զարթուցիչը:
Ինչ-որ մեկը պիտի հիմա արթնանար,
պիտի սափրվեր, լվացվեր,
խմեր իր սուրճը, վառեր ծխախոտը
և դանդաղ քայլերով շրջեր
սենյակի անկյունից անկյուն…
Եվ փողոցում կորած փոքրիկ երեխայի նման
աշնան մեջ բարձր հեկեկում էր զարթուցիչը,
և մարդիկ լուռ ու մոլորված լսում էին նրան
և տխուր ու անօգնական
օրորում էին գլուխները…
