Առաջ էլ մի կարգին չէի կարողանում քեզ այցի գալ,
իսկ հիմա արդեն` բոլորովին, ամեն ինչ
թանկացել է անտանելի, իսկ ես առաջվա պես
էլի քիչ եմ վաստակում, դե, գիր ու գրականությամբ
ի՞նչ պիտի վաստակես մի երկրում, ուր ոչ ոք
այլևս գիրք չի կարդում-ժամանակ չունեն`
օրվա մի կեսը հացի հերթում են, մյուս կեսը`
միտինգներում ու ցույցերում, և կրակոցներ են
ամենուրեք` հեռու և մոտիկ սահմաններում, բանուկ
ու խուլ փողոցներում, պատուհանիս տակ անմիջապես…
Եվ թաղման տխուր թափորներ են, հայրիկ, բոլոր
շեներում ու քաղաքներում,- տանում են թաղելու ջահել
ու գեղեցիկ տղաների, ու ես չգիտեմ` ո՞ր մեկի ետևից
գնամ ու ո՞ր մեկին սգամ, հայրիկ, ես, որ քո մահից
հետո ոչ մի ուրախ օր չեմ ապրել, ոչ մի թեթև օր…
Առաջ էլ չէի կարողանում մի կարգին զրուցել քեզ հետ`
ծանր էիր լսում, և գոռգոռալով, մի կերպ կարողանում էի
խոսքս քեզ հասցնել, իսկ հիմա խոսելն էլ դարձավ
անհնարին, որովհետև արցունքները լցվել են
կոկորդս և խեղդում են անգամ առանց խոսելու…
Ահա, թե ինչու նամակ եմ գրում քեզ, որի բոլոր
տողերում նույն սիրտն է, որ ցավից ու կարոտից
պայթում է գոռգոռալով`
թե այս և թե այն աշխարհում…
