Երջանիկ ընտանիքը ապրում էր փակուղի քշված վագոնի մեջ,

որի ապակիները կոտրվել էին երկրաշարժից շատ տարիներ առաջ,

երբ երկիրը չէր շարժվում,

չնայած պտտվում էր արեգակի շուրջբոլորը:

– Ի՞նչ ծրագրեր ունեք,- հարցրեց թղթակիցը, երբ

Յոթվերքի ղողանջները տարածվեցին հեռու հեռվից,

և տնական օղին ու  թթու դրած վարունգը

հրաշալի նատյուրմորտ ձևավորեցին չթե գունաթափ

վարագույրների ֆոնին, տկլոր սեղանի վրա,

որի լայնք ու երկայնքով տագնապահար վազվզում էին

տանտիրոջ մազմզոտ թաթերը` ահռելի սարդերի նման,

մինչդեռ նրա հայացքն ակնդետ հետևում էր վագոն ներթափանցած

ճանճին`

նոր, անկրկնելի ուղիներ հարթելու ինքնամոռաց նվիրյալին,

որն ինչ-որ մտքեր է ուզում հաղորդել անընթեռնելի հետագծով:

Վագոնի շնորհիվ աղետից փրկված բազմանդամ ընտանիքի

բազում գլուխների սինխրոն շարժումներից զգացվում է պարզ,

որ երջանիկ են և համախմբված ճանճի թռիչքով,-

տատը`

անշարժ բազմած հումանիտար օգնության վիթխարի արկղին,

մայրը`

ձեռքերի նազելի շարժումներով,

երկար իշոտնուկի եզրին կինը` հարսանեկան քողը գլխին

տոնական օրվա առթիվ

և մի ամբողջ շարք երեխաներ`

բազմակետի նման շարված մոր կողքին….

Ի վերջո, վագոնը թեթևակի ցնցվեց, երբ անցան երկար տարիներ,

և կոտրված ապակիներից այն կողմ տեսարանը սկսեց փոփոխվել,

և դա նկատեց նույնիսկ թղթակիցը, որի տեսողությունը զգալիորեն վատացել էր

տարիքի առաջացմանը զուգընթաց:

– Շարժվեցինք,- բազմանշանակ ասաց տանտերն ու շուրթերին

տարավ բաժակը, որը լցված էր օղիով դեռևս տարիներ առաջ:

– Շարժվեցինք, – կրկնեց բազմանդամ ընտանիքը,

չկտրելով հայացքը ճանճի խոտորուն թռիչքից:

– Շարժվեցինք,- կտրուկ ոտի թռավ թղթակիցն ու հրաժեշտի համար

համբուրեց տատի հնամենի ճակատն ու չանթելով

վարունգի բանկան սեղանից`իրեն դուրս նետեց ճիշտ այն պահին,

երբ հետզհետե արագություն հավաքելով,

ուր որ է,

վագոնը շարունակելու էր կանգնած մնալ

իր տեղում: