Տղամարդիկ: Կանայք: Երեխաներ: Լուռ: Ու սսկված:

Ինչպես ռմբապաստարանում:

Քո ինչին էր պետք թռչելը:

Երկու ժամ: Բայց դու ծերանում ես րոպե առ րոպե

և նայում ես սրահում նստոտած մարդկանց,

որ թորշոմել են ու անշարժացել,

ինչպես տիկնիկները թատրոնի պահեստում:

Քո ինչին է պետք թռչելը՝ չկա յոթերորդ երկինք,

կա ընդամենը մեկը, և մի բարալիկ միջանցք

կյանքի և մահվան արանքում:

Մի ծերունի աշխարհագրություն է ուսումնասիրում լուսանցույցից,

ուղեկցորդուհին անցավ անիրական գեղեցիկ ոտքերով:

Երկու կին զրուցում էին կիսաձայն,

և մի երեխա էր մերթընդմերթ լալիս՝

զարմանալիորեն չխանգարելով ոչ մեկին:

Եվ ես հանկարծ տեսա և չտարակուսեցի ամենևին,

տեսա, թե ինչպես դանդաղ հետևողականությամբ թևեր էին աճում

նրանց ուսերին, ովքեր թերթ էին կարդում,

ովքեր քնած էին,

և ծերունու ուսերին, որ նայում էր լուսանցույցից,

և կանանց ուսերին, որ զրուցում էին կիսաձայն,

սքանչելի թևեր էին աճել ուղեկցորդուհու ուսերին,

և երբ նա քայլում էր՝

փետուրները շողշողում էին անիրական գույներով,

սակայն ամենադժվարը երեխայի հարցն էր,

որն այլևս չէր լալիս, այլ

թևիկները արագ-արագ թափահարելով` սահում էր օդի միջով,

սրահի մի ծայրից մյուսը,

անչափ ուրախացած, ինչպես որ վայել է երեխային,

և մայրը սաստում էր նրան՝ ծալիր թևերդ և իջիր ներքև,

այլապես դուրս կթռչես լուսանցույցից,

իսկ հետո, ինչ իմանաս, թե ինչ կլինի հետո…

Պատկառելի թևեր էին աճել նաև իմ ուսերին,

և ես դանդաղ շոյում էի փետուրներս,

և սիրտս նվաղում էր հաճույքից:

Երկու ժամ, բայց դու ծերանում ես րոպե առ րոպե,

և աննկատ իջած լռության մեջ

հանկարծ բարձր ու զրնգուն հնչեց` ԾՈՒՂՐՈՒՂՈՒ,

և սրահը միանգամից լցվեց համընդհանուր կրթկրթոցով,

և կտուրից ցած նետված թխսկան հավի նման

ինքնաթիռը թփթփոցով վազեց՝ թևերը կախած ներքև

և ապա կանգ առավ

թեթև շունչ քաշելու պես:

Իսկ երբ բացվեց դուռը, և սանդուղքը մոտեցավ ելքին –

դուրս եկավ մի ծերունի,

ընդամենը մի ծերունի,

հենվեց ցանկապատին և սպասեց երկար,

սպասեց, մինչև որ օրը մթնեց,

և մթնեցին էլի ուրիշ օրեր,

և հետո դառը քմծիծաղ տվեց ու դանդաղ հեռացավ,

և կարծես թե չմոռանալու համար

քթի տակ կրկնելով անվերջ՝ տղամարդիկ, կանայք, երեխաներ,

կյանքի ու մահվան արանքում՝

երեխաներ, կանայք ու տղամարդիկ…