Եվ բաժանվելուց առաջ զրուցեցինք երկար:

Ոմանք գարեջուր էին խմում,

ոմանք նստել էին լուսամուտի գոգին,

մյուսները անտրամադիր ծերանում էին

երբեք չծերացող կանանց

հիացմունքից խոնավացած աչքերի առաջ:

Զրուցում էինք և րոպեն դառնում էր ժամ ու երեկո,

դրսում մերթ անձրև էր գալիս,

հետո ձյուն էր տեղում,

մերթ արևն էր ելնում ամպերի ետևից

և արագորեն դեղնում էին

ծառերը – քիչ առաջ կանաչած:

Եվ ոչ ոք չէր համարձակվում դուրս նայել պատուհանից,

ոչ ոք չէր ուզում բացել դուռն ամուր կողպված,

որն, ինչ իմանաս,

միգուցե կողպված չէր ամենևին:

Եվ բաժանվելուց առաջ զրուցեցինք երկար:

Եվ երբ դու հանկարծ ոտի կանգնեցիր,

(այսօրվա պես հիշում եմ, թե ինչպես շրշաց

շրջազգեստիդ բաց-կապտավուն փեշը)

և երբ դու հանկարծ ոտի կանգնեցիր,

ժպտացիր տխուր և ինձ մեկնեցիր

հրաժեշտի պաղ, դալուկ մատներդ –

վաղուց,

շատ վաղուց ես արդեն չկայի,

և գերեզմանիս թումբը պատված էր անմոռուկների

ես ինչ իմանամ, որ մի սերունդով,

և արագորեն դեղնում էին

ծառերը – քիչ առաջ կանաչած…