Ես` ՀՀ քաղաքացի Հովհաննես Գրիգորյանս,
իրավունք ունեմ պետական գործիչների հետ
միասին արթնանալ վաղ առավոտյան,
վստահ, որ իշխանություններն արել են ամեն ինչ,
որպեսզի արևը ծագի արևելքից
ամպերը շարժվեն քամուն համընթաց
և թռչունները երգեն պատուհանիս տակ
նույն երգը, որի մեղեդին ու տեքստը
հաստատվել են համաժողովրդական հանրաքվեով…
Ես իրավունք ունեմ շրջելու քաղաքի բոլոր
փողոցներով, առավել խրախուսելի տարբերակը
ոտքովն է, բայց ես իրավունք ունեմ
բոլոր նրանց մասին, ովքեր շրջում են մերսեդեսներով,
ԲՄՎ-ներով և զանազան այլ ջիփերով,
ազատորեն արտահայտել կարծիքս մտովի,
թեև առավել տարածված տարբերակը`
բարձրաձայն հայհոյելն է…
Ես իրավունք ունեմ անարգել նայելու
ռեստորանների, բարերի, կազինոների պատուհաններից
ներս, հիանալու նրանց սքանչելի ինտերիերով,
կահույքով…Վարագույրի արանքից հետևելու,
թե ինչպես է զվարճանում քաղաքական,
տնտեսական, մի խոսքով` քրեական էլիտան,
իսկ երբ նրանք ևս, օգտվելով սահմանադրությամբ
իրենց ընձեռված իրավունքից,
ինձ հեռու քշեն թիկնապահների օգնությամբ –
ես իրավունք ունեմ ներկայացնելու իմ
վերաբերմունքը գոռգոռոցով, թեև առավել
ընդունելի տարբերակը գլխահակ հեռանալն է…
- Վստահ եմ, որ պետությունն ապահովելու է
իմ ծերանալու իրավունքը,
և վստահ եմ, որ կյանքիս վերջին օրերը
ապահով կանցկացնեմ նրա հովանավորած
ծերանոցներից որևէ մեկում,
և վստահ եմ, որ ինձ իրավունք է
վերապահված ծերանոցի անծայրածիր
բակի ետնախորշերից մեկում թաղվել,
երբ գա ժամանակը օգտվելու իմ ամենակարևոր
իրավունքից – ընտրություն կատարելու՝ ապրե՞լ, թե՞ մեռնել,
և ես, անշուշտ, կընտրեմ մեռնելը,
թեև առավել տարածված տարբերակը
սատկելն է…
