Այս ի՞նչ պղտոր ջրեր են հոսում ցամաք փողոցներով,
և մահվան այս ի՞նչ հրաշալի ուրվական է սուրում բոլոր
ինքնաթիռների կողքով, լեզու է ցույց տալիս
սարսափահար ուղևորներին, չորուկ մատներով
թխկթխկացնում է պատուհաններին և հետո նստում
ինքնաթիռի թևին, ոտքերն է թափահարում ու ձևացնում է`
իբր չի լսում գնալով ուժգնացող լացը երեխաների…
Օ՜, Ալեն Գինզբերգ, ես ողբում եմ քո մահը,
բայց առավել իմ ճամպրուկների կորուստն եմ ողբում,
որ անհետացան խորխորատներում Քենեդու անվ.
օդանավակայանի… Ես շարունակում եմ իմ ողբը,
թեև վաղուց արդեն Հայաստանում եմ, մինչդեռ
կոշիկներս հիմա թափառում են Նյու Յորքի
փողոցներով, կրունկները կտկտացնելով (ի՜նչ
հրաշալի կրունկներ, բոլորովին չմաշված): Ելնում-
իջնում են մետրոյի շարժասանդուղքներով…
Օ՜, Ալեն Գինզբերգ, դու մեռար, և մողո՜ք, մողո՜ք,
չհասցրիր տեսնել ինչպես էի սգում քո մահը, ինչպես էին
արցունքները ողողել դեմքս, որովհետև թաշկինակ-
ներս (երկու զույգ, բոլորովին նոր, խնամքով ծալած),
անհետացան ճամպրուկիս հետ և ի՞նչ ամերիկացու
քիթ են սրբում հիմա…
Ծածանվեք սև դրոշներ, վերջին բիթնիկը մեռավ –
և ի՜նչ անպատեհ ժամի, զարմանալի մի պայծառ
կեսօր, երբ Վաշինգտոնի ուղիղ կենտրոնում կանգնած
ուշադիր զննում էի բոլոր անցուդարձողներին` վստահ,
որ նրանցից և ոչ մեկը չի կասկածում, որ ես վաղը
մեկնում եմ
անվերադարձ:
