ՏԱՊԱՆԱԳԻՐ

Աստ հանգչի մի բժիշկ՝ դահիճ

ամենակործան,

Իր բուժումով մարդ չթողեց քաղաքում,

դարձել էր փորձանք,

Եվ մնալով մենակ, ստիպված ինքն իրեն

«բուժեց»

Եվ դարձավ ամենավերջին զոհը, որն

իր ձեռքով տուժեց…

—-

Անվերջ գոռում էր կուզիկ Տորոբան.

«Հավասարություն՝  միայն ու միայն…»:

Եվ հարց տվեցի, ի վերջո նրան.

«Կուզի՞կ ես ուզում սարքեն բոլորին,

Թե՞ ծառից կախ տան կուզերին համայն…»:

—-

Միգելն իր շալվարն արդեն ցնցոտի

Հպարտ նվիրեց մի խեղճ անցորդի:

Զննեց սա, ասաց. «Օ՜, իմ տեր բարի,

Հագել ես , վայ թե, մի հարյուր տարի»:

Երդվեց Միգելը. «Լո՜ւյսս խավարի,

Երկու անգամ եմ հագել իմ կյանքում.

Առաջին անգամ լոկ յոթը տարի,

Իսկ երկրորդ անգամ՝  հազիվ տասներկու…»:

—-

Ժլատ Միգելի աչքը փչացավ

Հիվանդությունից մի սարսափելի,

Գնաց բժշկի: Բայց հենց իմացավ

Հինգ հարյուր դուկատ պիտի վճարի,

Վայնասուն դրեց. «Մի աչքի համար

Հինգ հարյուր դուկա՞տ պիտի վճարեմ,

Առողջ աչքս հիմա ես կվաճառեմ,

Թե առնող ճարեմ…»: