Մանդար փողոց: Կարճ, ինչպես կրակոց:
Եվ կտրուկ, ինչպես ազգանունը Գրիգորի:
Ձեղնահարկում` մեջքի վրա պառկած,
տանիքի բացվող պատուհանից
պարզ տեսնում եմ երկինքը Փարիզի:
Գրեթե քսվելով տանիքին`
մի քանի հրեշտակ անցան`
խոսելով ֆրանսերեն, երևի վիճում էին…
դժվար թե- հրեշտակներն ինչո՞ւ պիտի վիճեն…
Ոստիկանական մեքենան սուրաց
վայելով սաստիկ ու չարագուշակ,
հետո «Շտապ օգնության» մեքենան
ողբալով տարավ ինչ-որ մի հիվանդ ֆրանսիացու.
Հետո լռություն, որից, ավաղ, վաղուց եմ ետ վարժվել:
Հետո լռություն. Մարմինս չի հաշտվում խաղաղության հետ
և անկողնու մեջ երկար շուռ ու մուռ գալուց հետո,
հոգոց հանելով սեղմում եմ մագնիտաֆոնի կոճակը`
միացնելով ամոքիչ ձայնագրությունը, որն հետս էի վերցրել.
քիչ հետո կհնչի կրակահերթը փրկարար, և ես, պարուրվելով
պայթյունների ու թնդյունների հարազատ աղմուկով.
քիչ-քիչ կսուզվեմ քնի մեջ,
և կքնեմ վերջնականապես, երբ կթնդա կրակոցը
եզրափակիչ`
կարճ` ինչպես փողոցը Մանդար
և կտրուկ, ինչպես ազգանունը Գրիգորի:
