Գույնզգույն ցելոֆանե դատարկ տոպրակներ են ֆռֆռում
օդում, և ի՜նչ անհեթեթ տոնականություն աշնան գունատվող
ու մտահոգ երկնքում: Հավաքարարներից շատ ավելի շուտ
քամին ազդարարեց աշխատանքային օրվա ավարտը
ամայացող շուկայում, ցնծություն առաջ բերելով ամեն ինչից
ուրախացող երեխաների հոգիներում: Եվ միայն
մուրացկաններն են հրաժարվում նայել երկինք, նրանք վաղուց
խզել են կապերը երկնքի հետ և անխոնջ քչփորում են
աղբակույտերը, քանի դեռ ամեն ինչ չէ, որ խառնվել է
հողին… Վերադարձիր:
Վերադարձիր հողին:
Ահա, բոլորովին առողջ երկու կարտոֆիլ, խնձոր`ընդամենը
մի անգամ կծած, մի զույգ գուլպա, որ մի թեթև կարկա-
տելուց հետո կարելի է որպես ձեռնոց օգտագործել մի
ամբողջ ձմեռային շրջան, և ամենակարևորը` հոգևոր
սնունդը, թերթերը, ավելի ճիշտ` ճմրթված ծվենները
թերթերի /չկորցնենք լավատեսությունը` կան գրեթե
ամբողջական հոդվածներ/, ու թեև հայտնի չէ` ո՞ր
ամսվա և ո՞ր օրվա թերթեր են, բայց ի՞նչ կարևոր է,
չէ՞ որ դեմքերն ու անուններն են սովորաբար փոփոխվում,
մնացած ամեն ինչն անփոփոխ է, նույնիսկ տառասխալներն են
կրկնվում, անկապությունն ու սմքածությունը տողի…
Բայց դու վերադարձիր:
Վերադարձիր հողին:
Բայց եթե ընդամենը մի, գոնե վերջին անգամ, թեկուզ
աչքի պոչով նայես երկինք` կտեսնես երկնային ժամացույցի
սլաքը` կռունկների չուն, որ անշեղ թեքվում է դեպի աշուն,
կտեսնես ամպեր, ավելի ճիշտ` ճմրթված ծվենները
ամպերի, և կտեսնես, ի վերջո, ինչպես են ցելոֆանե
տոպրակները վերադառնում,- գունավոր, ինչպես երազները
մանկական, և դատարկ, ինչպես շշերը դատարկ, որ
հավաքել ես դեսից-դենից, որոնք սովորականի պես
կհանձնես դիմացի խանութ և սովորականի պես կստանաս
մի բաժակ պղտոր օղի… Եվ կում-կում ու սահուն կլինի
վերադարձը քեզ միակ սպասողին:
Հողին:
