ՄԻ ՏԽՐԻՐ, ԵՐԲ ՆՍՏԱԾ ԵՍ ՍԵՂԱՆԻ ԱՌԱՋ…

Պոեզիա > ԵՐԳԵՐ ԱՌԱՆՑ ԵՐԱԺՇՏՈՒԹՅԱՆ

Մի տխրիր, երբ նստած ես սեղանի առաջ

և մի արտասվիր, երբ գինի ես խմում

կամ Աստված գիտե, թե ինչ,

և մի գրիր բանաստեղծություններ,

երբ հեռու ես քո երկրից:

Փողոցով քայլող այն երեք մարդուց

դու նա ես, որը չի գնում առաջ,

և չի օրորում գլուխը

կամ էլ` չի ճոճվում տեղում.

դու նա ես,

որը վճռական ու ողբերգական

շարժումներով

խրվում է հողի մեջ`

անվերադարձ վշտի կնիքը դեմքին:

Իսկ քո մշուշոտ աչքերի առաջ,

չափից դուրս հուզված,

ճչում են, թռչկոտում

նավթոտ, կնճռապատ ծովահարսերը…

 

…Էլի նույն խոսքերի և նույն քամու և ավազի վրա

դու վերջացնում ես քո օրը,

և լուռ նստում ես մութ սենյակի մեջ

և ծերացող տղամարդու հուսահատությամբ

անհեթեթ ժպտում…

[sharify]