– Ուշադրություն,- Զվարթնոց օդակայանի
սպասասրահում միանգամից լարվեց լռությունը,
երբ հնչեց զարմանալիորեն զվարթ
ձայնը հաղորդավարի,- ուշադրություն, հարգելի ուղևորներ,
ժամանակավորապես հետաձգվում է Երևան-Տանձուտ
ավիաուղերթը` Տանձուտում օդակայան չլինելու
պատճառով…
Միգուցե ոտքո՞վ գնանք,- ասացի ընկերոջս, որի հետ
պատրաստվում էինք թռչել Փարիզ, ահա թե ինչու էինք
հայտնվել Զվարթնոցում նշված ժամանակին, սակայն
հնչած տեղեկությունը շեղեց մեր ուշադրությունը և մեր
ծրագրերը հնարավորություն ստացան ընթանալու
բոլորովին այլ հունով:- Միգուցե անձրև գա, կպահվենք
մի ծառի տակ և կնայենք, թե ինչպես է հողը ոռոգվում
բոլորովին ձրի ջրով, հետո հավանաբար ձյուն կգա,
և հրաշալի տեսարան կբացվի, երբ ամեն ինչ կծածկվի
ճերմակ ձյան անթերի մաքուր սավանով, բայց ես
ամենաշատը սիրում եմ վաղ գարունը և հնարավոր է
մեր կյանքում առաջին անգամ տեսնենք, թե ինչպես են
աննկատ բողբոջում ծառերը…Իսկ ամենակարևորը,
ճանապարհին կհանդիպենք մարդկանց և կզրուցենք
նրանց հետ, ինչի մասի՞ն, ճանապարհը կհարցնենք,
իբր թե մոլորվել ենք, ես գոնե չեմ հիշում, թե երբ եմ
վերջին անգամ զրուցել մարդկանց հետ, չեմ հիշում,
թե ինչ ձայնով և ինչ բառերով են խոսում
նրանց հետ, ովքեր մոլորվել են…
Իսկ մենք իսկապես մոլորվել ենք,- անտարբեր ձայնով
համաձայնեց ընկերս, երբ չափազանց մոտիկից
հայտնվեցին Փարիզի լույսերը և ինքնաթիռը
սահուն վայրէջք կատարեց դը Գոլի անվ.
օդակայանում:
