Քեզ չի սիրելու

կանաչ աչքերով էլ ոչ մի աղջիկ,

էլ ոչ երկինքն է թվալու անափ,

ոչ հեռուն՝ մոտիկ:

Քանի դեռ ուշ չէ,

մի կատու ճարիր խոսել իմացող,

իսկ ինքդ լռիր:

Ամեն առավոտ

ծաղկամաններդ կջրես անխոնջ,

վանդակների մեջ կերը կփոխես,

իսկ երբ հոգնես,

պատուհանիդ մոտ կնստես հուշիկ

և վարագույրիդ փեշը ետ ծալած

աչքդ փողոցին՝ կընկնես մտքի մեջ…

– Թե լիներ կանաչ աչքերով աղջիկ,

կսիրեի՞ր, տեր իմ, – կհարցնի կատուն, –

դու կասես՝ այո:

– Եվ նա կլիներ անչափ գեղեցիկ,

հմուտ սիրո մեջ, – կասեր նույն կատուն, –

դու կասես՝ այո:

– Կանցներ փողոցով և երկինքն իսկույն կթվար անափ,

իսկ հեռուն՝ մոտիկ, –

դու կասես՝ այո

և կվերջանա օրը հենց այստեղ

և դու կքնես մի անվերջ գիշեր

ու չես արթնանա

ինչքան համոզեն: