ՍԻՐՈ ԵՐԳ

Պոեզիա > ԱՆՁՐԵՎ ՄԻ ՏԽՈՒՐ ԱՌԻԹՈՎ

Եվ փոշու միջից հանելով երկու կապույտ աչքերը

հնավաճառի բծախնդրությամբ զննում էի՝ աստված իմ,

այս ինչքան արագ աշունը հեռացավ:

Ինձ բոլորովին դուր չի գալիս

այս արագ հասունացումը…

Թերթը թերթի վրա՝

տխրեցեք ինչքան ուզում եք:

Երկու կապույտ աչքեր – երկու դեղին տերև,

առավոտյան տրամվայի զրնգոց՝ աստված իմ,

այս ե՞րբ սառեց կաթը

և ծխախոտը հանգեց:

Սատկած կատուների դրախտային երամ:

Մեղավորների աչքերը փակ են ծնված օրից:

Թերթը թերթի վրա՝ լացեք ինչքան ուզում եք:

Եվ փոշու միջից հանելով երկու կապույտ աչքերը,

աշխուժորեն շփում եմ ձեռքերս ու կպնում եմ գործի,

բերում եմ փայտերը, մեխերն եմ բերում,

իսկ հետո մուրճը ամենավերջում:

Եվ նախքան ամենամեծ արարողությունն սկսելը

ծունկի եմ իջնում

և աղաղակում եմ իմ խռպոտված ձայնով.

– Փրկյա ինձ, ամենատես…

Եվ սպասում եմ մի քիչ և հետո նորից գոռում.

– Փրկյա ինձ, ամենահաս…

Ես սպասում եմ նորից ու նորից

և կանչում հուսահատ ու լալագին.

– Փրկյա ինձ, ամենա… սեր…

Ու հանկարծ հնչում է կիթառը –

Օ, չկա մոռացում,

իզուր,

իզուր է այս ամենը,

թերթը թերթի վրա՝ աղաղակեք ինչքան ուզում եք:

Երկու կապույտ աչքերը ժպտում են նենգորեն՝

նրանք վաղուց են ձանձրացել

այս ամենօրյա ներկայացումից…

[sharify]