ՆՈՐ ՏՈՂԻՑ

Պոեզիա > ԵՐԲԵՔ ՉՄԵՌՆԵՍ - ԱՀԱ ԹԵ ԻՆՉ ԿԱՍԵՄ ՔԵԶ

Ծնվել եմ առավոտյան շուտ,

Գյումրվա մի աղքատիկ առավոտ:

Ինձ հետ ծնված քույրս մահացել է մի քանի ժամ հետո,

երբ օգոստոսի արևը վաղուց արդեն դուրս էր եկել

և անտարբեր նայում էր մեր մոլորված ընտանիքին,

որը մեկ խնդում և մեկ լալիս էր սրտակեղեք:

Հիմա մեր տանը ոչ ոք չի հիշում նրան,

քրոջս, որին իˉնչ էին տեսել, ընդամենը մի քանի ժամ`

ետպատերազմյան մի կիսաքաղց առավոտ…

…Միայն ես չեմ կարողանում նրան մոռանալ, և երբեմն

վաղ առավոտյան արթնանում եմ սրտիս ցավից,

և թաց աչքերով մթության մեջ պառկած

օր առ օր վերհիշում եմ այն ինն ամիսները,

որ միասին ապրել ենք

մեր կյանքի լավագույն շրջանում…

[sharify]