Եվ հանկարծ ես զգացի,

թե ինչքան է ինձ հոգնեցրել այս ձմեռը

և վերարկուն,

որ ծանր է հոգսի պես:

Մոլորված հայացքս կանաչ գույն որոնեց

ծառերի վրա

և երկնքի վրա՝ կապույտի մի ծվեն:

Եվ քաղաքի ծառերը՝ հավերժ անքուն ծառերը,

հոգնած ու տխուր

հող են որոնում նրանք

և իզուր քերծում իրենց ճյուղ-մատները

ասֆալտին:

Իսկ երկնքից նորից ձյուն է իջնում

ծառերին,

իմ և գեղեցիկ աղջիկների վրա,

երեխաներին ինչ՝ նրանք սիրում են ձմեռը

և ձնագնդի են նետում ծառերին,

աղջիկներին,

իսկ ինձ չեն նկատում զարմանալիորեն:

Եվ հանկարծ զգացի,

թե ինչքան է ինձ հոգնեցրել այս ձմեռը

և զգացի հանկարծ,

որ քայլում եմ շարունակ

մի փոքրիկ աղջկա ետևից,

որ կանաչ վերարկու էր հագել

և կապույտ գլխարկ ուներ դրած գլխին…